„Cały system kanonizacji jest obecnie wątpliwy i wymaga demokratyzacji” – mówi Dr Marta Heizer, przewodnicząca Międzynarodowego Ruchu Jesteśmy Kościołem (IMWAC). „Reforma procedury kanonizacji powinna być obecnie dodana do innych reform rozpoczętych przez papieża Franciszka dotyczących zarządzania, przejrzystości i odpowiedzialności, które to reformy są zasadnicze, jeśli Kościół katolicki ma się stać »światłem świata«.”

IMWAC uważa, że procedura kanonizacji musi zostać zdemokratyzowana i stać się w mniejszym stopniu upolitycznionym instrumentem polityki Watykanu. Kanonizacja obu papieży, w tym ostatniego ze zmarłych papieży już na drabinie kanonizacyjnej, gloryfikuje absolutną naturę i nieomylność papiestwa kosztem reszty Ludu Bożego.

Kościół posiada tradycję czczenia życia chrześcijan, którzy żyli życiem nieprzeciętnej cnoty i męczeństwa, poprzez publiczne ich umieszczenie w kalendarzu świętych. Jednakże w tej tradycji istnieje nieproporcjonalna przesada w kanonizacji katolickich duchownych i zakonnic.

Jesteśmy Kościołem przypomina z Soboru Watykańskiego II (1962-65) uniwersalne wezwanie do świętości wszystkich członków Ludu Bożego, jak to ogłoszono w Lumen Gentium: „wszyscy wierni chrześcijanie jakiejkolwiek sytuacji życiowej oraz stanu powołani są przez Pana, który na właściwej sobie drodze, do świętości doskonałej, jak i sam Ojciec doskonały jest” (Lumen Gentium, KK 11).

Zastrzeżenia wobec pospiesznej kanonizacji

Podczas gdy wychwalamy i cieszymy się z powodu ludzkich i świętych żywotów papieży Jana XXIII i Jana Pawła II, niepotrzebny pośpiech w kanonizacji tego ostatniego jest przyczyną zaniepokojenia. IMWAC uważa, że reformy Vaticanum II zostały nieomalże zarzucone podczas pontyfikatu papieża Jana Pawła II (zob. załączone oświadczenie IMWAC z 16.1.2011).

Konstytucja apostolska „Divinus Perfectionis Magister” z dnia 25 stycznia 1983 r. wydana przez papieża Jana Pawła II wprowadziła do procedury kanonizacji zmiany, które skróciły tradycyjny okres czasu z pięćdziesięciu do pięciu lub mniej lat pomiędzy śmiercią osoby a jej/jego nominacją do świętości, jednocześnie znosząc „adwokata diabła”. Obie radykalne zmiany skutkowały nie tylko we wzroście liczby kanonizacji, ale również w przykładaniu mniejszej uwagi do przeciwwskazań przeciwko osobie, którą kanonizowano w przyspieszonym trybie. Te zmiany umożliwiły kanonizację Jana Pawła II w rekordowym czasie bez adwokata diabła, który by wykazywał jego brak działania przeciwko molestowaniu seksualnym dokonywanym przez duchowieństwo oraz jego publiczne wsparcie dla molestującego o. Maciela, założyciela Legionu Chrystusa.

Czy to oznacza, że jak duchowny zostaje wybrany papieżem, świętość staje się następstwem tej roli albo jest to sytuacja, w której jedynie święci są wybierani papieżami? Ta sytuacja jest przeciwna duchowy Soboru Watykańskiego II.

Ponadto musimy nadal badać związek pomiędzy ludową pobożnością i radykalnym ewangelicznym przesłaniem Jezusa. Błyszcząca pompa i chwała średniowiecznego Kościoła katolickiego ukaże się ponownie na placu św. Piotra w najbliższą niedzielę i postanie w sprzeczności z życiem większości członków Ludu Bożego, którzy żyją w ubóstwie, marginalizacji i odrzuceniu. Ten Kościół ubogich jest poślubiony przez papieża Franciszka; oferujemy mu nasze wsparcie w jego usiłowaniach zreformowania tego Kościoła pompy w Kościół solidarności z ubogimi, w Kościół, który będzie odbiciem Królestwo Bożego, w którym ostatni będą pierwszymi.

Rzym, 23 kwietnia 2014 r.

Międzynarodowy Ruch Jesteśmy Kościołem (IMWAC)

Jesteśmy Kościołem: beatyfikacja kontrowersyjnego, pełnego sprzeczności papieża

« Toute la procédure des canonisations est à remettre en question et sa démocratisation est essentielle », dit le Docteur Martha Heizer, Présidente du Mouvement International Nous Sommes église (IMWAC). « La réforme du processus de canonisation devrait être maintenant ajoutée aux autres réformes (gouvernance, transparence, finances) que le Pape François a entreprises et qui sont essentielles si l’église catholique doit devenir la « Lumière du monde ».

IMWAC croit que le processus de canonisation a besoin d’être démocratisé et de cesser d’être un instrument de la politique vaticane. La canonisation des deux papes, ajoutée au reste des papes récemment décédés déjà en voie de canonisation, glorifie la nature absolue et l’infaillibilité de la papauté aux dépens du reste du Peuple de Dieu.

L’église a pour tradition de célébrer des chrétien/ne/s qui ont mené des vies hors du commun par la vertu ou le martyr en les ajoutant publiquement au calendrier des saints. Cette tradition a cependant été marquée par une exagération hors de proportion de la canonisation de prêtres catholiques et de religieuses.

Nous Sommes église se souvient de l’appel universel à la sainteté de tout le Peuple de Dieu tel qu’il fut proclamé, lors du Concile Vatican II (1962-65),  dans Lumen Gentium : « tous […] quels que soient leur condition et leur état de vie, sont appelés par Dieu, chacun dans sa route, à une sainteté dont la perfection est celle même du Père » [Chap. 11].

Réserves en ce qui concerne les canonisations hâtives

Tandis que nous louons les vies saintes et humaines des Papes Jean XXIII et Jean-Paul II et que nous nous en réjouissons, la hâte injustifiée de la canonisation de ce dernier est cause d’inquiétude. IMWAC considère que les réformes de Vatican II ont été à peu près abandonnées durant le pontificat du Pape Jean-Paul II (voir en annexe la déclaration d’IMWAC du 16-01-2011).

La Constitution Apostolique « Divinus Perfectionis Magister » du 25 janvier 1983 par le Pape Jean-Paul II introduit des changements dans la procédure de canonisation qui réduit le temps d’attente traditionnel de cinquante à cinq ans, voire à moins, entre la mort d’une personne et sa désignation à la sainteté, alors que fut aussi aboli ledit « avocat du diable ». Ces deux modifications radicales ont non seulement conduit à l’accroissement des canonisations, mais aussi à prêter moins d’attention aux aspects négatifs d’une personnalité hâtivement canonisée. Ces changements ont permis au Pape Jean-Paul II d’être canonisé en un temps record sans avocat du diable pour s’opposer à son inaction contre les prêtres auteurs d’abus sexuels et à son soutien public à l’un d’entre eux, le Père Maciel, fondateur des Légionnaires du Christ.

Cela signifie-t-il qu’une fois qu’un prêtre est élu pape la sainteté devient le corollaire de la fonction, ou bien que seuls des saints sont élus papes ? Une telle situation est à l’encontre de l’esprit du Concile Vatican II.

De plus, il nous faut continuer à examiner le rapport entre la piété populaire et le message évangélique radical de Jésus. La pompe et la gloire flamboyantes de l’église catholique médiévale apparaîtront de nouveau place Saint Pierre dimanche prochain, et seront en contradiction avec la vie du Peuple de Dieu qui est en majorité pauvre, marginalisé, exclu. Cette église des pauvres est épousée par le Pape François, et nous lui offrons notre soutien alors qu’il tente de transformer cette église de pompe en une église solidaire des pauvres, en une église qui sera le reflet du Royaume de Dieu où les derniers seront les premiers.

Rome, 23 avril 2014
International Movement We Are Church (IMWAC)

Beatification of a controversial, contradictory Pope

We Are Church press release, January 16, 2011

“L’intero sistema delle canonizzazioni deve essere messo in discussione e radicalmente democratizzato” ha dichiarato Martha Heizer, Presidente dell’International Movement We are Church (IMWAC). “La riforma del metodo delle canonizzazioni dovrebbe essere ora aggiunto alle altre riforme di un sistema di governo della Chiesa  fondato sulla trasparenza e la fiducia che papa Francesco sta perseguendo. Ciò è indispensabile affinché  la Chiesa cattolica diventi veramente “Luce del mondo”.

Imwac ritiene inoltre che il sistema delle canonizzazioni  sia sempre  meno strumento della politica vaticana. La canonizzazione dei due papi, in particolare quelle dei papi morti da poco, glorifica la natura superiore e l’infallibilità del papato a spese del ruolo del Popolo di Dio.

La Chiesa ha la tradizione di celebrare le vite dei cristiani martiri o dalle grandi virtù  e di aggiungere poi il loro nome nel calendario dei  Santi. Ma in questa sua tradizione ha dato uno spazio  sproporzionato alla canonizzazione dei preti, dei religiosi e delle religiose.  

We Are Church ricorda, col Concilio Vaticano II, che la chiamata universale alla santità è di tutti quanti fanno parte del Popolo di Dio come afferma la Lumen Gentium:  “ognuno nella sua condizione è chiamato dal Signore a quella perfetta santità della quale  il Padre  stesso è esempio nella sua perfezione”(cap.21).

Molte riserve su una frettolosa canonizzazione

Mentre gioiamo delle  sante vite dei papi Giovanni XXIII e Giovanni Paolo II l’indebita fretta nella canonizzazione del secondo ci sconcerta. IMWAC è convinto che le riforme del Vaticano II sono state quasi abbandonate durante il suo pontificato (si veda il documento del 16.1.2011 richiamato in calce).

La Costituzione Apostolica “Divinus Perfectionis Magister” di Giovanni Paolo II del 25 gennaio 1983 introduce dei cambiamenti nella procedura di canonizzazione che riducono la tradizionale distanza di tempo da cinquanta a cinque anni (o meno) tra la morte della persona e la sua dichiarazione di santità, ed aboliscono la figura del   cosidetto “Avvocato del diavolo”.

Entrambe queste importanti modifiche hanno prodotto non solo un aumento delle canonizzazioni ma anche minore attenzione agli aspetti criticabili delle persone rapidamente canonizzate. Questi cambiamenti hanno permesso a Giovanni Paolo II di essere canonizzato in tempi da primato senza che l’Avvocato del diavolo potesse fare presente la sua assenza di intervento nei confronti degli abusi sessuali del clero e il suo sostegno a Fr. Maciel, fondatore dei Legionari di Cristo, responsabile di abusi sessuali e di altro.

Siamo forse  nella situazione che quando  un prete è eletto papa la santità diviene un corollario del suo ruolo? O forse che solo santi sono eletti al pontificato? Tutto ciò è in contraddizione con lo spirito del Vaticano II.

Dobbiamo continuare ad esaminare il rapporto tra la pietà popolare e il messaggio radicale del Vangelo di Gesù. La sfavillante e gloriosa pompa di una Chiesa cattolica medievale apparirà di nuovo in Piazza San Pietro domenica prossima e ciò sarà in contraddizione con le vite di quella parte  del Popolo di Dio e di tanti altri che, nel mondo, vivono in povertà, marginalità ed abbandono. La proposta di una  Chiesa dei poveri è condivisa da papa Francesco e noi gli offriamo il nostro appoggio mentre cerca di riformare questa Chiesa trionfalistica in una Chiesa della solidarietà coi poveri e che voglia ispirarsi al regno di Dio dove l’ultimo sarà il primo.

Roma, 24 aprile 2014

International Movement We Are Church (IMWAC)

Beatification of a controversial, contradictory Pope We Are Church press release, January 16, 2011

“Todo el sistema de las canonizaciones es ahora cuestionable y su democratización es esencial”, dice Dr. Martha Heizer, coordinadora del Movimiento Internacional Somos Iglesia (IMWAC). “La reforma del proceso de canonización debe ser añadida ahora a las otras reformas que ha empezado el papa Francisco sobre la gobernanza, transparencia y rendición de cuentas, son reformas esenciales si la Iglesia Católica está llamada a ser “Luz del Mundo”.

IMWAC cree que el proceso de canonización necesita ser democratizado y convertirse en algo que no sea un instrument politizado de la estrategia política del Vaticano. La canonización de ambos papas, junto a la mayoría de los papas fallecidos recientemente y ya en la escalera que lleva a la canonización, glorifica la naturaleza absoluta y la infalibilidad del papado a costa del resto del Pueblo de Dios.

La Iglesia tiene la tradición de celebrar las vidas de los cristianos que han vivido con virtud fuera de lo común  o han sufrido martirio añadiéndoles públicamente al calendario de los Santos. Sin embargo ha habido un desproporcionado énfasis en canonizar bajo esta tradición a clérigos y religiosas.

Somos Iglesia recuerda del Concilio Vaticano II (1962-65) la llamada universal a la santidad de todo el Pueblo de Dios según se proclama en la Lumen Gentium  : “cada uno/una  a su manera está llamado por el Señor a  la santidad perfecta así como el mismo Padre es perfecto” (Lumen Gentium, capítulo 11).

Reservas sobre la canonización precipitada

Mientras que  alabamos y nos alegramos de las vidas humanas y santas  de los papas Juan XXIII y Juan Pablo II, la  prisa sin motioe en la canonización del ultimo es causa de preocupación.  IMWAC cree que las reformas del Vaticano II casi se abandonaron en el pontificado del papa Juan Pablo II (como puede leerse en el documento de IMWAC del 16 de enero de 2011 cuyo enlace se adjunta).

La Constitución apostólica “Divinus Perfectionis Magister”  del 25 de enero de 1983, introdujo cambios en el proceso de canonización que redujeron el tradicional tiempo de espera de 50 a 5 años o menos entre la muerte de una persona y su nominación para la santidad y también fue abolida la figura del “abogado del diablo”. Ambos cambios radicales tuvieron como consecuencia no solamente el aumento de canonizaciones sino una menor atención a las contra indicaciones al hecho de que una persona pueda der canonizada rápidamente. Estos cambios han permitido que el papa Juan Pablo II vaya a ser canonizado en un tiempo record sin un abogado del diablo que argumente contra su inacción sobre el abuso sexual por parte de sacerdotes y contra su apoyo al abusador padre Maciel, fundador de los Legionarios de Cristo.

¿Significa esto que una vez que un clérigo es elegido papa la santidad es una consecuencia de su puesto en la Iglesia o lo que ocurre que solamente los santos son elegidos papas? Esta situación es contraria al espíritu del Concilio Vaticano II.  

Además, debemos continuar examinando la relación entre la piedad popular y el mensaje evangélico radical de Jesús. La pompa brillante y la gloria de la Iglesia Católica medieval aparecerán de nuevo en la plaza de San Pedro el próximo domingo y ello estará en contradicción con las vidas de la mayoría del Pueblo de Dios, que vive en la pobreza, marginación y rechazo. Esta iglesia de los pobres ha sido desposada por el papa Francisco y le ofrecemos nuestro apoyo en el intento de transformación de la iglesia de la pompa en una iglesia de la solidaridad con los pobres, una iglesia que reflejará el Reino de Dios donde los últimos serán los primeros.

Roma, 23 de Abril de 2014
Movimiento Internacional Somos Iglesia (IMWAC)

Beatification of a controversial, contradictory Pope (Beatificación de un papa controvertido y contradictorio)

Comunicado de prensa de Somos Iglesia, 16 de enero de 2011

Contactos para los medios de comunicación

 „Das gesamte System der Heiligsprechungen ist fragwürdig geworden und bedarf der Demokratisierung“, sagt Dr. Martha Heizer, Vorsitzende der Internationalen Bewegung „Wir sind Kirche“. Die Reform der Heiligsprechungsverfahren sollte anderen aktuellen Reformen einhergehen, die Papst Franziskus in den Bereichen der Leitung, der Transparenz und der Finanzen angestoßen hat. Diese Reformen sind von wesentlicher Bedeutung für die Kirche, damit sie auch künftig „Licht für die Welt“ sein kann.

 „Wir sind Kirche“ ist der Meinung, dass Heiligsprechungsverfahren mehr in demokratischer Form durchgeführt und weniger für die Ziele vatikanischer Politik instrumentalisiert werden sollen. Die Heiligsprechung zweier Päpste – verbunden mit der Tatsache, dass die meisten der in der neueren Kirchengeschichte verstorbenen Päpste auf dem Weg zur „Ehre der Altäre“ sind – verklärt den Absolutheits- und Unfehlbarkeitsanspruch des Papsttums zuungunsten des restlichen Volkes Gottes.

In der Tradition der Kirche werden Christen, die ausgesprochen tugendhaft gelebt haben oder als Märtyrer gestorben sind, besonders geehrt, indem sie öffentlich ins Kalendarium der Heiligen aufgenommen werden. Jedoch weist diese Tradition ein Ungleichgewicht auf, da vor allem katholische Kleriker und Ordensfrauen heiliggesprochen wurden.

 „Wir sind Kirche“ erinnert an das Zweite Vatikanische Konzil (1962-65), das in Lumen Gentium alle Mitglieder des Gottesvolkes zur Heiligkeit aufruft: „…sind alle Christgläubigen … auf ihrem jeweiligen Weg vom Herrn zu der Vollkommenheit der Heiligkeit berufen, in der der Vater selbst vollkommen ist (Lumen Gentium, Kapitel 11).

Vorbehalte gegen rasche Heiligsprechung

Während wir mit Anerkennung und Freude auf die heiligmäßigen Lebenswege von Papst Johannes XIII. und Papst Johannes Paul II. blicken, beobachten wir die unnötige Eile beim Heiligsprechungsverfahren von Letzterem mit Sorge. „Wir sind Kirche“ ist der Meinung, dass die Reformen des Zweiten Vatikanums während des Pontifikats von Johannes Paul II. teilweise rückgängig gemacht wurden. (Siehe dazu die Stellungnahme von „Wir sind Kirche“ vom 16.01.2011 im Anhang.)

Die Apostolische Konstitution „Divinus Perfectionis Magister“, veröffentlicht von Papst Johannes Paul II. am 25. Januar 1983, änderte die Praxis der Heiligsprechungsverfahren, indem der traditionelle Zeitraum zwischen Tod und Eröffnung des Verfahrens von fünfzig auf fünf Jahre verringert wurde; außerdem wurde der „Advocatus Diaboli“ abgeschafft. Diese radikalen Änderungen führten zum einen zu einem Anstieg der Heiligsprechungen; zum anderen fanden bei raschen Verfahren die Argumente, die gegen eine Heiligsprechung standen, kaum mehr Beachtung. Nun ermöglichen die genannten Änderungen, dass Papst Johannes Paul II. in Rekordzeit heiliggesprochen wird; kein „Advocatus Diaboli“ darf auf dessen Untätigkeit gegen sexuellen Missbrauch durch Kleriker hinweisen oder auch auf dessen Unterstützung für den Gründer der „Legionäre Christi“, P. Maciel, dem sexueller Missbrauch zur Last gelegt wird.

Bedeutet dies, dass die Heiligkeit als logische Folge der Ernennung zum Papst zu sehen ist, oder ist es eher so, dass nur Heilige zum Papst gewählt werden? Beides widerspricht dem Geist des Zweiten Vatikanischen Konzils.

Weiterhin müssen wir untersuchen, welche Verbindung zwischen der Volksfrömmigkeit und der radikalen Botschaft Jesu in den Evangelien besteht. Glanz und Gloria der katholischen Kirche des Mittelalters werden am kommenden Sonntag auf dem Petersplatz wieder sichtbar werden; sie stehen in scharfem Kontrast zur Lebenswirklichkeit der Mehrheit des Gottesvolkes, die in Armut lebt, an den Rand gedrängt und abgewiesen. Papst Franziskus setzt sich für eine Kirche der Armen ein; wir bieten ihm unsere Unterstützung an bei seinen Bemühungen, diese pompöse Kirche in eine Kirche der Solidarität mit den Armen zu verwandeln – eine Kirche, die sich des Reiches Gottes bewusst ist, in dem die Letzten die Ersten sein werden.

Rom, 23. April 2014
Internationale Bewegung “Wir sind Kirche”

Die Seligsprechung eines kontroversen Papstes:

Pressemitteilung von “Wir sind Kirche” vom 16. Januar 2011